maandag 10 december 2012

"Trugkieke" 5: de euforie bij je eerste zeebaars


Al bladerend door mijn oude vangstverslagen en foto’s kwam ik dit weekend uit bij de eerste door mij gevangen zeebaarzen. Als ik door deze oude verslagen heen lees, dan komt menige mooie zeebaars sessie weer helemaal terug en zie ik bij wijze van spreken alles weer voor me. Maar wat me zeker altijd bij zal blijven dat is dat machtige gevoel bij die eerste zeebaarzen. Deze eerste zeebaarzen kwamen in het voorjaar van 2005. Ik had in 2004 al wel wat scholenbaarzen gevangen, maar nog geen baarzen groter dan zo’n 35 cm. In het vroege voorjaar van 2005 weer fanatiek begonnen, en ieder weekend samen met Charles naar de Oosterschelde gereden.

Die eerste zeebaars kwam op een zondagochtend begin Juni van 2005. Een dagje strand met mijn gezin betekende ’s morgens een mogelijkheid om eerst te vissen. Met opkomend water stond ik te gooien met de spinlepel langs de palenrijen aan de dijk bij Westkapelle. Het was een mooie warme dag, en ik stond in korte broek aan de waterkant. Net op het moment dat ik eigenlijk dacht ‘dit wordt (wederom) niks’, die harde klap op mijn spinhengel en een baars die door de slip heen ging. Zoals gezegd, ik had alleen nog maar wat kleinere baarzen gevangen, en dan weet je dus echt niet wat er gebeurd. Voor je gevoel gaat alles razendsnel, de baars door de slip heen, kromme hengel, je adrenaline gehalte als een raket omhoog…. Ik weet nog dat het eerste wat ik dacht was ‘weg van de palen’, en ik liep een aantal meters naar links om te voorkomen dat de baars de palen rij in zou schieten.  En dan even later laat de baars zich zien en komt het spannende moment van de baars landen; echt handig verliep dat overigens niet, er stond een behoorlijke golfslag, en toen ik deze zeebaars eenmaal aan de kant had was ik doorweekt van de golven terwijl het bloed uit mijn duim liep. Maar daar had ik totaal geen erg in; de blijdschap, zeg maar gerust euforie, was enorm. Deze baars mat 51 cm, maar voor mij was het een reuze baars. In alle opwinding overigens vergeten om deze baars op de foto te zetten. De meeste baarzen die ik vang gaan terug in hun element, maar deze eerste zeebaars is meegegaan voor de barbecue, en zo trots als een aap aan vrouw en kinderen getoond.

Het mooie van die eerste zeebaars is dat dit gevoel je de gehele week bij blijft, en eigenlijk wil je dan zo snel mogelijk weer naar de waterkant. Een week later aan de Oosterschelde was het pas echt feest, in een sessie in de vroege uurtjes net voor het licht werd, werden een paar baarzen van in de vijftig cm gevangen, met als klap op de vuurpijl een machtige zeebaars van 66cm. Als je goed kijkt naar deze foto dan zie je het ongeloof in mijn ogen. De dril van deze zeebaars staat me eveneens nog altijd bij, het was werkelijk schitterend. Vanaf die eerste baarzen heeft het zeebaars virus zich in mijn aderen genesteld en is er nooit meer uitgegaan; ik geloof ook niet dat hier een medicijn tegen bestaat J.



Ik geniet nog steeds van iedere zeebaars die ik vang, en dat hoeven echt niet allemaal 70+ baarzen te zijn, helemaal niet zelfs. Maar die eerste baarzen die je vangt, ik moet zeggen dat was toch wel heel bijzonder en ronduit fantastisch. Ik sprak dit najaar een paar jongens aan de waterkant die dit seizoen waren begonnen met de kunstaas visserij op zeebaars; het was ze toen nog niet gelukt om een eerste zeebaars te vangen, misschien inmiddels wel, en indien niet, en ze het vol houden, dan wellicht volgend seizoen. Ik vermoed dat hun euforie om hun eerste zeebaars dan niet veel anders zal zijn dan die van mij destijds.