“Trugkieke” 3: de jaren 2008-2009

Een terugblik naar een tweetal jaren waarin ik prachtige zeebaarsmomenten heb mogen beleven. Het jaar 2008 begon taai, in Mei en Juni slechts enkele baarzen weten te vangen. Maar goed, ik had een rotsvast vertrouwen dat het nog wel goed zou komen, en  naarmate het jaar vorderde ging het inderdaad steeds beter. En na een slecht voorseizoen en matige zomer, was het naseizoen ronduit geweldig. Een fantastisch naseizoen, met veel baarzen –die overigens vrijwel allemaal zijn teruggezet- , waar van het merendeel gevangen met oppervlaktepluggen. Begin dat jaar een Illex Ashura Estuary aangeschaft, een spinhengel ontwikkeld voor de zeebaarsvisserij, waar ik heel veel plezier aan beleeft heb.

Mijn scorende duikende pluggen waren met name de LC Flashminnow 110, Illex Jason 110 en de Megabass Vision 110, maar zoals gezegd, de meeste baarzen en het ‘vuurwerk’, kwamen van de oppervlakte. Oppervlaktepluggen in alle soorten en maten; met name met de LC Sammy 100 en Gunfish 115 werden mooie baarzen gevangen, maar één plug stak er in het naseizoen 2008 met kop en schouders bovenuit: de Bonnie 95 van Illex in de kleur Tenessee Shad. Het was echt ongelofelijk hoe de baarzen op dit plugje reageerden.

Charles en ik hebben diverse maken geëxperimenteerd; op dezelfde stek, slechts een paar meter van elkaar,  viste de een met de Bonnie en de ander met een diverse andere stickbaits. Het verschil was werkelijk verbluffend; op de Bonnie kwamen keer op keer aanbeten en alle andere kunstaas slechts af en toe een kolk of werd zelfs helemaal genegeerd. Het frappante is, dat alleen in het naseizoen van 2008 de Bonnie 95 er zo bovenuit stak, in latere seizoenen hebben zowel Charles als ik er nauwelijks meer een baars mee kunnen verleiden; ik ben er nog steeds niet uit waar dat nou aan ligt. Dressuur zou kunnen, maar lijkt me in dit geval niet, er wordt immers bij lange na niet zoveel met Bonnie’s gevist dan bijv met Sammy’s. En de Sammy’s bleven wel jaar na jaar scoren (al is het de laatste 2 jaren beduidend minder).

Na het mooie naseizoen van 2008, waren de verwachtingen voor 2009 uiteraard hoog gespannen. Het begon mooi, de watertemperatuur liep snel op en was eind mei al bijna 15 graden. Het resulteerde onder meer in een schitterende voorjaarsbaars van 77cm op een Sammy 100 (hoezo met oppervlaktepluggen geen grote zeebaarzen kunnen vangen !! J).

Het gehele jaar door met grote regelmaat baarzen gevangen, soms slechts een enkele baars, maar toch. Het naseizoen van 2009 was goed, maar niet zo spectaculair als het naseizoen van 2008, maar hier staat tegenover dat het voorseizoen en de zomer wat beter waren. En als ik regelmatig wat mooie baarzen vang, dan is het voor mij een prima jaar. De best vangende duikende pluggen waren dit jaar de Rapala X-Rap, de OSP Rudra en de Megabass Vision 110.

En wat betreft de stickbaits, zoals gezegd, leken de Bonnie’s hun vangkracht verloren te hebben, maar andere pluggen scoorden prima, met name de Chihuahua 90 van Megabait, Megabass Dog-x, Ima Skimmer en de Xorus Frosty bleken de beste vangers. In het naseizoen was met name de Xorus Frosty erg goed. De Frosty is toch wel een fantastisch plugje, naar mijn mening veel en veel geschikter voor het Oosterschelde gebied dan bijvoorbeeld de populaire Patchinko uit dezelfde stal, maar goed, ik zal hier wellicht later nog wel eens een aparte post aan wijden.  

Heel veel gevist met een nieuwe combinatie; Megabass Xör Independence Ir83ML icm Daiwa Exist 3012. Heerlijk licht materiaal wat me uitstekend ligt en waar ik bij lange na nog iet op uitgekeken ben, en waarschijnlijk ook nooit uitgekeken op zal raken.  

Een selectie van foto’s bij deze post uit mijn album met vele foto’s die gemaakt zijn in die jaren, waarbij iedere foto voor mij de beleving van dat moment als het ware weer levend maakt.

Yamaga Blanks Ballistick 81/12, falling in love with a rod

Deze post is geschreven voor LabraxSquad ( http://www.labraxsquad.com/) en aldaar geplaatsts op 22 januari. Deze blog van Jelmer, ondersteund door een paar mede zeebaarsvissers die allemaal dezelfde passie delen, is Engelstalig en heeft daarmee een bereik tot ver buiten de Nederlandse grenzen. Deze blog is nog erg jong (niet veel ouder dan mijn blog), maar mag zich nu al verheugen in een hoge mate van belangstelling van internationaal gerenommeerde zeebaarsfanaten (zoals Henry Gilbey) en brands (zoals Duo). Waarlijk een blog van internationale allure die absoluut de moeite waard is om regelmatig te bekijken.

Like many other bass sports fishermen, my passion for bass is also related to the tackle we use. A deep interest in rods, reels and lures, and the stuff you just ‘must have’, which many times leads to an impressive tackle collection during the years. We keep on buying stuff, and probably more than we really need (and that is great fun!).  So, early Spring last year, I decided to buy a new rod that I intended to particularly use for fishing with light stick baits from the dykes in the Dutch Oosterschelde, the estuary in the Southwest of The Netherlands. My wish specs were a rod of about 8ft, fast action and with a low intrinsic weight. After evaluating a number of options, I decided to buy a rod from the house of Yamaga Blanks. This famous domestic Japanese rod builder, is on the market already for more than 20 years with their prestigious Ripple Fisher brand. The Ripple Fisher brand stands for high-end saltwater fishing rods, and includes a sea bass rod collection. The only downside with Ripple Fisher is their price level, however, they decided to introduce a rod range under the Yamaga Blanks brand. Like Ripple Fisher, great rods, but positioned at more affordable prices. And thus probably within reach of many anglers who look for a specific high-end Japanese sea bass rod. They have two rods that were developed for sea bass fishing;  the friendly priced Yamaga Blanks Early and their top model for sea bass, Yamaga Blanks Ballistick.

When looking at the Yamaga Blanks website the Ballistick looked very appealing to me and would be perfect for what I wanted the rod for. Which was confirmed to me by some other anglers in the UK and Singapore, who had fishing experience with these rods. I decided to go for the Ballistick 81/12, length 8’1”, cw 6-21 gram and a very low intrinsic weight of just 112 gram. The rod has the new Fuji SIC k-guides and an up lock Fuji reel seat . I particularly like up lock reel seats, as I find these just more comfortable for your hands when working the rod.

Early May I received the rod, and it looked and felt fantastic. The blank is very thin, seems extremely well made with a 98% carbon composition, and no unnecessary ‘bling bling’, which all contributes to the very low weight of just 112 gram. So, off to the water to try it out! I use the rod in combination with a Daiwa Exist 3012 reel, with a low weight of 240 gram, which in my view fits the rod perfectly. Initially I was thinking that I would need a bit smaller reel, for instance a 2500 series, but for me the Exists 3012 works well, with this reel I also have the retrieving speed I prefer (81cm), which is mostly lower for smaller sized reels. 

After having used the rod few times, my enthusiasm for the rod became higher and higher. Whenever weather and sea conditions allowed, I selected this rod for my bass fishing last year. The rod did not disappoint me on one single aspect, actually, I found it even better than I thought. What really amazed me is its very fast recovery. When fishing surface lures, jerking and twitching various walk the dog styles, the rod tip is instantly back in its straight position right after each jerk. Now, one might say ‘so what’, all rods do that, but the recovery is really very fast. Especially when retrieving the lure with a rather fast and aggressive walk the dog style, with very short snappy jerks fast after each other, it makes quite a difference. I successfully fished this way with a LC Gunfish 95 in the late season, this style creates a very short splashing zigzag action of the lure, which made the bass really mad, leading to attack after attack. Particularly this walk the dog style I can do just better with the Balllistick than with some other rods I use, simply due to its fast recovery.

When catching a nice bass with it, it feels like a little feast, and you enjoy how the stunning blank absorbs the runs and power of the bass. Altogether, I find the rod fantastic, it works perfect for both light diving and surface lures, and is in my view excellent to work light surface lures with all kinds of retrieving styles. After using it for one season, I must say that I truly fell in love with this rod!

“Trugkieke” 2: de jaren 2006-2007

Het jaar 2006 was een jaar met een late start, mijn eerste baars pas gevangen op 5 juni, wel een mooi exemplaar, van ruim 70cm op een pilker-twister combinatie. Het voorjaar en de zomer bleken matig te zijn, wel baarzen gevangen, maar het was toch echt minder dan 2005.

Het naseizoen was beter en maakte veel goed; van september tot half november mooie baarzen mogen vangen, waarin verschillende 70+ baarzen en een pracht exemplaar die op 3mm na 80cm op de meetlat aangaf. De grote baarzen kwamen allemaal op de Blue Fox Slyflex Wriggler, een donkerrode shad met twisterstaart, die overigens niet meer in het huidige Blue Fox programma zit

Het jaar 2007 begon goed met mooie baarzen begin mei, maar het was ook een jaar van verandering, verandering mbt onze manier van zeebaarsvissen. Harold (team Zeevisland) had in 2006 het vissen met oppervlaktepluggen geintroduceerd, en dit maakte me bijzonder nieuwsgierig. In de winter van 2006/2007 wat Sammy’s e.d. aangeschaft en vanaf half juli zo af en toe eens geprobeerd. Het leverde allemaal niet veel op, maar ja, je krijgt pas vertrouwen in je kunstaas als je er mee vangt... Maar toch, op een zondagochtend eind Juli die ik nooit meer zal vergeten, reden Charles en ik naar een nieuwe stek om die eens uit te proberen. In eerste instantie gevist zoals we gewend waren, na een uur gooien nog geen beet gehad en dan toch maar eens een Sammy proberen. Dat leverde ook niet veel op, en ik vroeg me al af of ik het eigenlijk wel goed deed; de Sammy liet wel een mooie zig-zag actie zien, maar was het niet te snel, of juist te langzaam? Het was bovendien bladstil weer en de Oosterschelde lag er bij als een spiegel; wellicht lukken oppervlaktepluggen alleen als er een fikse kabbel op het water is? Terwijl ik zo stond te mijmeren, volkomen onverwacht, slechts een paar meter uit de kant, was er een enorme kolk en een hoop gespat achter mijn Sammy.  Ik schrok me werkelijk het apelazerus en deed als gevolg hiervan dus alles verkeerd; gaf een ruk aan de hengel, de Sammy vloog uit het water, en tja, weg baars natuurlijk. Mijn adreline gehalte spoot werkelijk omhoog en ik stond als een bezetene Charles  te wenken die een 50m verderop stond te vissen om mijn verhaal te doen. We hebben geen beet meer gehad, maar toen pas wist ik zeker dat de oppervlaktepluggen inderdaad ook voor mij effectief kunnen zijn. Een week later, op dezelfde stek, was het bingo en werden de eerste baarzen op de oppervlakte pluggen gevangen.

Deze eerste succesvolle oppervlakte sessie staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Het was werkelijk fantastisch, een visueel spektakel van de bovenste plank, ook vele missers -(veel) meer dan met shads/twisters-, maar het plezier in de visserij is echt geweldig, wat mij betreft kan hier absoluut niets tegen op. Vanaf dit seizoen was ik werkelijk verslaafd aan het vissen aan de oppervlakte, een verslaving die nog steeds springlevend is.

Wederom geen quota 2012

Meten is weten en kennis is macht; wederom geen Europese zeebaars quota 2012, mede als gevolg van onvoldoende kennis van de Europese zeebaarspopulatie.

Nogal wat zeebaarsfanaten maken zich zorgen om de stand van de zeebaars, er zijn op diverse forums vaak verhitte discussies gevoerd over het ontbreken van quota, aanpakken illegale verkoop, baglimits et etc. Alle menigen en goede bedoelingen despijt, tot op heden is de zeebaars nog altijd ‘vogelvrij’ er zijn nauwelijks beschermmaatreglen en vangstbeperkingen middels vastgestelde quota zijn er niet.

Elk jaar stellen de Europese visserijministers de quota (in het Engels TACs: Total Allowable Catches) vast van de verschillende vissoorten. Zijn doen dat gebaseerd op adviezen van het ICES (International Council on the Exploration of the Sea), de STECF (Scientific Technical Economical Committee on Fisheries, een commissie van de EU) en de zogenaamde RACs (Regionale Advies Raden, zo is er bijvoorbeeld een Noorzee RAC).

ICES (http://www.ices.dk/indexfla.asp)heeft een belangrijke rol in deze, ICES is een wetenschappelijk netwerk van 1600 wetenschappers en 200 wetenschappelijke instituten. Er zijn 20 landen aangesloten bij ICES waaronder de meeste Noorzee landen en ook Nederland. Belangrijkste beleids- en beslissorgaan is de ICES council, waar namens ieder land 2 delegates in vertegenwoordigd zijn. Namens Nederland nemen 2 heren van IMARES en Rijkswaterstaat zitting in deze council.

Het ICES heeft in September 2011 voor het eerst sinds 2004 advies uitgebracht voor de Europese Zeebaars, en concludeert dat als gevolg van onvoldoende informatie over de stand van de Europese zeebaarspopulatie geen TAC advies gegeven kan worden. Vanuit voorzorg echter, heeft ICES geadviseerd om de commerciele vangst van Europese zeebaars dermate te beperken dat deze niet stijgt.

Uit het ICES rapport: “Currently there is no TAC for this species and it is not clear whether there should be one or several management units. There is insufficient information to evaluate the status of the European seabass in the Northeast Atlantic area. Therefore, based on precautionary considerations, ICES advises that catches should not be allowed to increase in 2012.”

ICES concludeert verder dat inspanningen verricht moeten worden data collectie te verbeteren voor zowel de commerciele als de recreatieve visserij om een effectief beeld te krijgen van de Europse zeebaarspopulatie.

Tja, wat moeten we hier nou mee. Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik vrees dat we de komende drie tot vier jaren zeker geen zeebaars quota mogen verwachten. Voor zeebaarsbeschermende maatregelen aan de Nederlandse kustwateren zijn we vermoedelijk voorlopig afhankelijk van de uitvoering en effectiviteit van de intenties van Sportvisserij Nederland mbt de inzet op een variant van het Ierse zeebaarsmodel. De eerste berichten van deze inzet zijn hoopgevend, zo kort na de aankondiging om hier op in te zetten al de aandacht van de staatssecretaris  te hebben is bemoedigend, de tijd zal het leren!

“Trugkieke” 1: 2004-2005

 Als ik op een druiligere late zondagnamiddag wel eens zappend op de bank zit, dan kom ik wel eens uit bij het programma “Trugkieke” van omroep Zeeland, waarin terug gekeken wordt naar vroeger jaren. Ik wil hier dan nog wel eens –de protesten van de kinderen negerend- naar kijken. Een mooie titel om eens  terug te blikken op de zeebaarsseizoenen die achter ons liggen. Deze eerste gaat over 2004 en 2005.

Voor mij was 2004 het jaar waarin mijn hobby gestalte kreeg. Na een voorzichitg begin, samen met mijn vismaat Charles vele uren gemaakt aan de Oosterschelde dijken en met name Walcherse stranden, het gebrek aan ervaring mbt de kuntsaasvisserij brak me op; heel veel kunstaas verspeelt, en heel weinig gevangen. Het was ook een lastig jaar, weinig aasvis en vele meldingen op Zeevisland en andere sites mbt slechte zeebaarsvangsten. In de winter na dit teleurstellende eerste seizoen heb ik regelmatig potentiële stekken verkend, en in 2005 betaalde zich die inspanningen meer dan uit! Het jaar 2005 bleek een topjaar te zijn; prachtige baarzen gevangen waarvan diverse exemplaren tussen de 70cm en 76cm.

Ik viste in deze jaren hoofdzakelijk met shads en twisters met loodkopjes van 15 tot 22 gram; met name de shads van Blue Fox (Slyflex minnow en wriggler) en Bass Assassin (red sea shad en curly shad) waren erg succesvol. De visserij speelde zich hoofdzakelijk in de avondschemer/eerste donkere uurtjes en de vroege ochtendschemer af. Ik viste wel eens met (duikende) pluggen en lepels, maar dat leverde eigenlijk niet echt veel baarzen op.

Spinhengel en molen waren vergeleken met mijn huidig materiaal relatief zwaar; ik viste de eerste jaren met Shimano Diaflash 300XH (50-100 gram) icm Shimano Twinpower 5000FA. Een combinatie overigens waar zo’n beetje half Nederland mee viste, met name in het Rotterdamse. Robuust materiaal, met naar mijn mening een hengel met een geweldige blank, ik heb lang getwijfeld om de hengel te houden, maar heb deze uiteindelijk net als de molen toch maar verkocht. Was er zo van af, hoewel deze hengel en molen al lang uit het Shimano assortiment zijn verdwenen, zijn er nog steeds liefhebbers die niets anders willen dan dit. Het vissen met shads en twisters, die net over de bodem aangeboden werden, betekende wel vaak vast zitten en kunstaas verspelen. Een wat zwaardere hengel voor dit type visserij, in combinatie met mijn toen nog relatief geringe ervaring, was daarom zeker geen verkeerde keuze.

De start van mijn zeebaars blog

Een blog starten over het vissen op zeebaars, al weer een? Er is en wordt immers al zoveel geschreven en gediscussieerd over zeebaarsvissen; materialen, technieken, successen, bedreigingen, bijna teveel om op te noemen. Het antwoord is heel erg simpel, het is leuk om te doen, bloggen over je hobby die een zich ontwikkeld heeft tot een ware passie is fun!  Bovendien levert het een manier op om ook buiten het seizoen wat indringerder met je hobby bezig te zijn. Hier leveren  zeebaarsforums zoals bijvoorbeeld op Zeevisland en TheLureForum ook hun bijdrage, maar daar is er toch ook weer een afhankelijkheid van anderen. En het is nu eenmaal zo dat honderden de diverse posts lezen, maar dat slechts enkelen de moeite nemen om daadwerkelijk te reageren en hun stem te laten  horen in de diverse discussies.  Jammer, want om een levendige discussie te hebben, heb je hier natuurlijk wel deelnemers voor nodig.

Na een tijdje van twijfel start ik dus mijn blog. De twijfel zit in het mogelijk onbedoeld delen van informatie die op een verkeerde manier opgepakt zou kunnen worden; maar goed, daar moet ik dan maar een weg in vinden en wat voorzichtig zijn met foto’s en beschrijvingen. Maar de twijfel terzijde, een blog geeft je een manier om te schrijven over je hobby, voor jezelf -immers, met het op papier zetten van je ervaringen komen als het ware je zeebaarsbelevingen weer tot leven- en voor een ieder die het leuk vindt om te lezen, en degene die het niet leuk vindt, die leest het gewoon niet, zo simpel is het.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, dit is de eerste post van mijn Oosterschelde Zeebaarsblog, een naam die gekozen is omdat 90% van mijn zeebaarsvisserij plaats vindt in of net buiten dit nationale park, een gebied waar ik een bijzondere affiniteit voor heb ontwikkeld en me ook aanspreekt vanwege haar natuur en schoonheid. Ik kan nog steeds intens genieten van een prachtige zonsondergang of zonsopkomst, een sprookjesachtige mist over het water, een ruwe golfslag met stormachtige wind, een zeehond die een kijkje komt nemen, een groep bruinvissen die voorbij komt of een groep lepelaars op de slikken. Naast de zeebaarsvisserij zal ik dan ook te zijner tijd over deze aspecten iets melden op mijn blog. Wellicht dat ik naast mezelf ook diverse andere lezers hier een plezier mee doe.