Al bladerend door mijn oude vangstverslagen en foto’s kwam
ik dit weekend uit bij de eerste door mij gevangen zeebaarzen. Als ik door deze
oude verslagen heen lees, dan komt menige mooie zeebaars sessie weer helemaal
terug en zie ik bij wijze van spreken alles weer voor me. Maar wat me zeker
altijd bij zal blijven dat is dat machtige gevoel bij die eerste zeebaarzen.
Deze eerste zeebaarzen kwamen in het voorjaar van 2005. Ik had in 2004 al wel
wat scholenbaarzen gevangen, maar nog geen baarzen groter dan zo’n 35 cm. In het
vroege voorjaar van 2005 weer fanatiek begonnen, en ieder weekend samen met
Charles naar de Oosterschelde gereden.
Die eerste zeebaars kwam op een zondagochtend begin Juni van
2005. Een dagje strand met mijn gezin betekende ’s morgens een mogelijkheid om
eerst te vissen. Met opkomend water stond ik te gooien met de spinlepel langs
de palenrijen aan de dijk bij Westkapelle. Het was een mooie warme dag, en ik
stond in korte broek aan de waterkant. Net op het moment dat ik eigenlijk dacht
‘dit wordt (wederom) niks’, die harde klap op mijn spinhengel en een baars die
door de slip heen ging. Zoals gezegd, ik had alleen nog maar wat kleinere
baarzen gevangen, en dan weet je dus echt niet wat er gebeurd. Voor je gevoel
gaat alles razendsnel, de baars door de slip heen, kromme hengel, je adrenaline
gehalte als een raket omhoog…. Ik weet nog dat het eerste wat ik dacht was ‘weg
van de palen’, en ik liep een aantal meters naar links om te voorkomen dat de
baars de palen rij in zou schieten. En
dan even later laat de baars zich zien en komt het spannende moment van de
baars landen; echt handig verliep dat overigens niet, er stond een behoorlijke
golfslag, en toen ik deze zeebaars eenmaal aan de kant had was ik doorweekt van
de golven terwijl het bloed uit mijn duim liep. Maar daar had ik totaal geen
erg in; de blijdschap, zeg maar gerust euforie, was enorm. Deze baars mat 51
cm, maar voor mij was het een reuze baars. In alle opwinding overigens vergeten om deze baars op de foto te zetten.
De meeste baarzen die ik vang gaan terug in hun element, maar deze eerste
zeebaars is meegegaan voor de barbecue, en zo trots als een aap aan vrouw en
kinderen getoond.
Het mooie van die eerste zeebaars is dat dit gevoel je de
gehele week bij blijft, en eigenlijk wil je dan zo snel mogelijk weer naar de
waterkant. Een week later aan de Oosterschelde was het pas echt feest, in een
sessie in de vroege uurtjes net voor het licht werd, werden een paar baarzen
van in de vijftig cm gevangen, met als klap op de vuurpijl een machtige
zeebaars van 66cm. Als je goed kijkt naar deze foto dan zie je het ongeloof in
mijn ogen. De dril van deze zeebaars staat me eveneens nog altijd bij, het was
werkelijk schitterend. Vanaf die eerste baarzen heeft het zeebaars virus zich in
mijn aderen genesteld en is er nooit meer uitgegaan; ik geloof ook niet dat
hier een medicijn tegen bestaat J.
Ik geniet nog steeds van iedere zeebaars die ik vang, en dat
hoeven echt niet allemaal 70+ baarzen te zijn, helemaal niet zelfs. Maar die
eerste baarzen die je vangt, ik moet zeggen dat was toch wel heel bijzonder en
ronduit fantastisch. Ik sprak dit najaar een paar jongens aan de waterkant die
dit seizoen waren begonnen met de kunstaas visserij op zeebaars; het was ze toen
nog niet gelukt om een eerste zeebaars te vangen, misschien inmiddels wel, en
indien niet, en ze het vol houden, dan wellicht volgend seizoen. Ik vermoed dat
hun euforie om hun eerste zeebaars dan niet veel anders zal zijn dan die van
mij destijds.
